Unia florencka z 1439r., była  próbą zjednoczenia Kościoła zachodniego (rzymskiego) z Kościołem wschodnim (prawosławnym). Ostateczne zerwanie obu Kościołów, do którego doszło w 1054r., gdyż papież i patriarcha Konstantynopola obłożyli się nawzajem klątwami, miało charakter schizmy. W jej wyniku powstały dwa odrębne i nieuznające się nawzajem organizacje Kościelne. Początkowo różnice doktrynalne między obu Kościołami były niewielkie, z czasem jednak narastały i utrudniały wszelkie próby porozumienia.
       Kościoły rzymski i prawosławny poróżniły się między sobą przede wszystkim w kwestii pochodzenia Ducha Świętego. Ten zaciekły i długotrwały spór natury teologicznej da się streścić słynnym łacińskim Filioque (i Syna). Wyrażenie to wskazuje na istotę kontrowersji: czy Duch Święty pochodzi od Ojca i Syna czy też od Ojca przez Syna. Znaczna część układu wprowadzającego w 1439r., unię obu Kościołów poświęcona jest próbie polubownego rozwiązania tej kwestii. Poza tym spierano się o rodzaj opłatków używanych do Komunii świętej, rolę papieża i prawosławnych patriarchów. Różnice między obu wyznaniami były tak wielkie, że do zbliżenia między nimi doszło tylko na skutek zagrożenia Bizancjum przez ekspansję turecką. Ostatecznie zawarte porozumienie nie zlikwidowało podziałów istniejących w chrześcijaństwie aż do dziś.


W jaki sposób próbowano pogodzić poglądy obu stron w kwestii pochodzenia Ducha Świętego?
Jak rozstrzygnięto sprawę pozycji i władzy papieża?