Historia Magistra Vitae

W desperackich sytuacjach liczą się desperackie decyzje, taka była sytuacja Niemiec w grudniu 1944 roku. Najrozsądniej było oszczędzić dopiero co pozbierane dywizje z bojów na froncie zachodnim i przeznaczyć je na wzmocnienie obrony przed nadchodzącymi coraz bliżej Sowietami ze wschodu. Ale to przedłużyłoby opór o kilka miesięcy, nie zmieniając już losów wojny.
Fuhrer raz więc jeszcze wszystko postawiły na jedną kartę, licząc na duży łut szczęścia. A to było bardzo potrzebne, chociażby ze względu na pogodę, która w tym momencie nie sprzyjała aliantom, mającym ogromną przewagę w powietrzu. Założenie, że dywizje pancerne mają sobie same zdobyć paliwo pokazywało już skalę krachu surowcowego nad którym stała III Rzesza, pozbawiona większych pól naftowych. Tak więc ofensywa nie miała szans powodzenia, zbyt wiele było utrudnień i zmiennych, za duże ryzyko i koszty, które się zemściły w ostatnim roku wojny dla Wermachtu.
Dziwi tylko brak wyobraźni aliantów zachodnich, którzy kolejny raz dali się zaskoczyć atakiem przez Ardeny (podobne uderzenie przecież było już w 1914 i 1940).  Mimo, że ofensywa była skazana na porażkę, to namieszała sporo w ich szykach, co spowodowało, że Churchill poprosił Stalina o przyspieszenie ofensywy na froncie wschodnim.

Ostatnio edytowany przez yulian (2009-08-31 02:39:11)