Historia Magistra Vitae

"Zwycięzcy nikt nie będzie pytał, czy mówił prawdę, czy nie. Kiedy zaczyna się i prowadzi wojnę, nie prawo jest ważne, ale zwycięstwo. Nie miejcie litości w swych sercach. Działajcie brutalnie. Osiemdziesiąt milionów ludzi musi otrzymać to, do czego mają prawo. Trzeba zapewnić im byt. Rację ma silniejszy. Jak największa surowość"- tak 22 sierpnia 1939 roku Adolf Hitler zagrzewał swoich generałów do walki w nadchodzącej wojnie.
    W tym samym przemówieniu Hitler obiecał, że dostarczy jakiegoś pretekstu do agresji. Wojna była nieunikniona. Polacy nie zamierzali spełnić żądań niemieckich (1. Zgoda Polski na przyłączenie do III Rzeszy Wolnego Miasta Gdańsk 2. Przeprowadzenie przez Polskie  pomorze eksterytorialnej linii kolejowej i autostrady 3. Przystąpienie Polski do paktu antykominternowskiego), a Anglia i Francja wreszcie zdecydowały się poprzeć ten nieustępliwy opór. Również ZSRR upatrywał w nadchodzącym konflikcie korzyści dla siebie. Świat wstrzymał oddech w oczekiwaniu na rozwój wypadków.
    Wczesnym rankiem, bo około godz. 4.45, 1 września 1939 roku pancernik „Schleswig-Holstein” rozpoczął ostrzał Westerplatte. Równocześnie wojsko niemieckie (gen. von Reichenaua, von Blaskowitza, Lista) zaatakowało granice Polski, głównie od południa i północnego zachodu. Spowodowało to wycofanie się w głąb kraju broniących Polski armii: Pomorze (gen. Władysław Bortnowski), Kraków (gen. Antoni Szyling), Poznań (gen. Tadeusz Kutrzeba), Łódź (gen. Juliusz Rómmel). Ta ostatnia została zresztą rozbita pod Tomaszowem Mazowieckim.
    Od początku walk inicjatywa należała do liczniejszej i lepiej uzbrojonej armii niemieckiej. Liczyła ona na początku konfliktu około 1.8 mln. żołnierzy, 2900 czołgów, 4000 samolotów. Wojsko polskie odpowiednio: 1.0 mln żołnierzy, 600 czołgów, 380 samolotów.

Bibliografia:
J. Graliński: Polska w drugiej wojnie światowej. Warszawa 1990
J. Krasuski: Stosunki polsko- niemieckie 1871-1939. Warszawa 1967